ရန္လိုေသာ ရဟန္းႏွင့္ လိမၼာေသာ တကာ

ကမၻာေလာက၌ အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းသည္ ထာ၀စဥ္ လိုအပ္ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ဤသံဃ အဖြဲ႔အစည္းထဲ ေရာက္လာၿပီး ငါ၏ အဆံုးအမ ဥပေဒသတို႔ကို အစဥ္မျပတ္ ၾကားနာရေသာ္လည္း မ်ားစြာေသာ ရဟန္းတို႔မွာ ေဒါသႏွင့္ မာန္မာန ႀကီးလြန္းလွသျဖင့္ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ ဆိုသည္တို႔ကို ေမ့လ်က္ ငါ၏ ေ႐ွ႔ေမွာက္၌ပင္ ႏႈတ္လွန္ ထိုးၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ ရဟန္းမ်ားမွာ အကယ္၍ သူတို႔အား မေကာင္းမႈတခုခုမွ တားျမစ္ပိတ္ပင္လွ်င္ သူတို႔သည္ ယင္း မေကာင္းမႈကိုသာလွ်င္ ေထာက္ခံ အားေပးၾကသည္။ သူတို႔သည္ မသိနားမလည္ေသာ္လည္း 'သိပါၿပီ၊ နားလည္ပါၿပီ' ဟု ေျပာလ်က္ ထိုအခ်က္ကို လႊဲဖယ္ ပစ္ၾကေလသည္။ ထိုေနာက္ အမွားျပဳၿပီးေသာအခါ၌ 'တပည့္ေတာ္တို႔ သိမွ မသိဘဲ' ဟု ေျပာၾကသည္။ ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမသည့္အခါ၌မူ နားမေထာင္ဘဲ 'သိပါၿပီ၊ နားလည္ပါၿပီ' ဟု ေျပာလ်က္ ေ႐ွာင္ဖယ္ ထြက္သြားခ်င္ၾကသည္။႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမျခင္း ခံရမႈကို ဂုဏ္ငယ္သည္ဟု ထင္မွတ္ၾကသည္။ ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမမႈ ရပ္လိုက္သည့္ အခါ၌မူ စိတ္ထင္တိုင္း အမွားကို ျပဳလုပ္၍ 'တပည့္ေတာ္တို႔ သိမွ မသိဘဲ' ဟု ေျပာၾကသည္။ တခါတရံတြင္ စကားလံုးျဖင့္ ႐ိုေသမႈကို ျပၾကေသာ္လည္း အသံျဖင့္မူ ႀကီးစြာေသာ မ႐ိုေသမႈကို ျပဳၾကသည္။

စိတ္ထဲ႐ွိသမွ်ကို ပြင့္လင္းစြာ ဖြင့္မျပၾကေပ။ တစံုတေယာက္၏ ေ႐ွ႔ေမွာက္၌ မိမိ၏ စိတ္ထဲ႐ွိသမွ်ကို ပြင္လင္းစြာ ဖြင့္မျပႏိုင္သူတဦးက တစံုတဦးအား ျပဳျပင္ေစလိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ သူသည္ ျမင့္ျမတ္ စင္ၾကယ္သည့္စိတ္ ႐ွိသူလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ထိုက္သူလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဘယ္ေလာက္ပင္ စကားႂကြယ္ေသာ္လည္း အၿပီးသတ္တြင္ လူ႔ေလာက၏ ကဲ့ရဲ႔႐ႈတ္ခ်ျခင္းကို ခံရတတ္ေလသည္။

ယေန႔ ေကာသမၺီမွ ေဒါသႀကီးေသာ ရဟန္မ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုေန႔က ငါက သူတို႔အား ႐ွင္းလင္း ေျပာျပဆိုဆံုးမေသာ္လည္း သူတို႔သည္ နားမေထာင္ၾက။ ဘာမွမဟုတ္သည့္ အေၾကာင္းကေလးတခုျဖင့္ သူတို႔သည္ သံဃအဖြဲ႔အစည္း၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။

ရဟန္းတပါးသည္ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရန္ သြားသည့္အခါ ေရခြက္ထဲ၌ ေရက်န္ကို ခ်န္ထားၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ အျခားရဟန္းတပါးက ယင္းကဲ့သို႔ ေရခ်န္ထားျခင္းမွာ မသင့္ေလ်ာ္ဟု ေျပာျပသည္။ အေၾကာင္းအရာမွာ ဘာမွ် ျဖစ္ေလာက္သည့္ အရာမဟုတ္။ ႐ိုး႐ိုးကေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ယင္းမွားယြင္းခ်က္ကို ၀န္ခံလိုက္႐ံုသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုကဲ့သို႔ မဟုတ္ေပ။ ထိုအခ်က္ကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္၍ အျငင္းပြါးေလေတာ့သည္။ ကမၻာေလာကသည္ တဒဂၤတခဏမွ်သာ ခံသည္။ ဤကမၻာေလာက၌ သန္႔႐ွင္းစင္ၾကယ္သည့္အရာ မည္သည့္အရာ ျဖစ္သည္၊ မသန္႔႐ွင္း မစင္ၾကယ္သည့္အရာ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ စသည္ျဖင့္ တရားေဟာေလေတာ့သည္။ လူ႔ဘ၀၌ အသိဥာဏ္ႏွင့္ အေတြးအေခၚသည္ ေပါင္းစပ္ရ၏ဟု ယင္း 'အလြန္' ၀ါဒီ၊ တဖက္စြန္း၀ါဒီမ်ားသည္ မသိနားမလည္ၾကေပ။ ယင္းမသိနားမလည္မႈ၏ အက်ိဳးတရား အျဖစ္ျဖင့္ ထိုရဟန္း၏ အတြင္း၌ အုပ္စုဖြဲ႔မိသြားၾကၿပီးလွ်င္ အုပ္စုႏွစ္ခု အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ေဒါသမ်ားစြာ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။

ငါ၏ အထံသို႔ သတင္းေရာက္လာေသာအခါ ငါသည္ ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမရန္ သြားခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔က ေျပာျပသည္။

"အ႐ွင္ဘုရားသည္ တရား႐ွင္ျဖစ္လွ်င္ ေအးေအးေဆးေဆးသာ ေနေတာ္မူပါ၊ တပည့္ေတာ္မ်ား အၾကားတြင္ ၀င္မလာပါႏွင့္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေျဖ႐ွင္းပါမည္"

သူတို႔၏ ယင္းကဲ့သို႔ မာန္မာနတက္ႂကြေနမႈကို ေတြ႔ရ၍ ငါသည္ တအ့့တၾသ ျဖစ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကမၻာေလာက၏ အေျခအေနကို စဥ္းစားဆင္ျခင္၍ ငါသည္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ေျဖရေလသည္။

သူတို႔ကို ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမျခင္းသည္ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆပင္ ျဖစ္သည္။ မ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ အထိခိုက္ အနစ္နာ ခံရၿပီးမွသာလွ်င္ အမွန္သို႔ ေရာက္႐ွိလာတတ္သည္။ ထို အဆင့္သို႔ မေရာက္ခင္ ၎တို႔အား ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမေန၍ အရာမထင္ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်သာမက ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔၏ ကၽြဲပါးေစာင္းတီး သေဘာသည္ ပို၍ပင္ တိုးပြါးလာတတ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ငါသည္ ထိုရဟန္းမ်ားအား ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ဆိုဆံုးမျခင္း မျပဳလုပ္ေတာ့ေပ။ ထိုမွ်သာမက ငါသည္ သူတို႔ကို ရန္ပြဲတန္းလန္းႏွင့္ ထားပစ္ခဲ့လ်က္ ေကာသမၺီမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

ငါ ထြက္လာသည့္အခါ ေကာသမၺီမွ ဥပသကာမ်ားသည္ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္သြားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ရဟန္းမ်ား၏ အထံသို႔ အသြားအလာ ျဖတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ရဟန္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း၊ ရဟန္းမ်ားအား ဆြမ္း ကြမ္း ေပးကမ္းလႉဒါန္းျခင္းမ်ားကိုလည္း မျပဳလုပ္ၾကေတာ့ေပ။ ထိုအခါက်မွ ရဟန္းမ်ား သတိတရား ရ႐ွိလာၾက ကုန္သည္။ မိမိ၏ အျပစ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ သူတို႔သည္ ေကာသမၺီမွ သာ၀တၳိအထိ ငါ၏အထံသို႔ ေျပးလာၾကေလသည္။

ငါ ေတြးေတာ စဥ္းစားမိသည္။ လူ႔ေဘာင္ကို စြန္႔ခြါလာခဲ့ၾကသည့္ ဤ ရဟန္းမ်ားအတြက္ ပင္လ်င္ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ဤမွ်ေလာက္ တင္းက်ပ္မႈ လိုေနလွ်င္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္မူ ဆိုဖြယ္ရာ ႐ွိေတာ့မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ညႊန္ၾကားျပသ ဆိုဆံုးမျခင္းႏွင့္ အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးလံုး လိုအပ္၏ဟု ေျပာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သို႔ရာတြင္ အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းသည္ တိရစၦာန္ဘ၀၏ အမွတ္လကၡဏာ ျဖစ္သည္။ လူႏွင့္ တိရစၦာန္၏ အဓိကထူးျခားမွာ လူသည္ အဆိုးကို ကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္း သိ႐ွိနားလည္ေလသည္။ သို႔မဟုတ္ အရိပ္ျပ႐ံုျဖင့္လည္း သိ႐ွိနားလည္ေလသည္။ ထိုေနာက္ ယင္းအဆိုးကို ဖယ္႐ွားပစ္ရေလသည္။ တိရစၦာန္မွာမွ အဆိုးကို မသိနားမလည္၊ သို႔ေသာ္ အဆိုးကို မဖယ္႐ွားဘဲေန၍ မျဖစ္သျဖင့္ ဖယ္႐ွားပစ္ရေလသည္။ ေကာသမၺီမွ ရဟန္းမ်ား၏ ေနာင္တမွာ ထိုသေဘာအတိုင္း ျဖစ္ေလသည္။

ယခုအခါတြင္ သူတို႔သည္ ေနာင္တမ်ားစြာ ရေနေသာ္လည္း ယင္းေနာင္တရမႈ၏ အက်ိဳးတရားမွန္ကို ရ႐ွိၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ယခင္အခါကမူ အနည္းငယ္ေသာေနာင္တရမႈျဖင့္ပင္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ရ႐ွိႏိုင္ၾကေပ သည္။ ငါ၏ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈႏွင့္ ျပည္သူလူထု၏ အၾကည္ညိဳပြါးမႈမ်ားကို ရ႐ွိႏိုင္ၾကေပသည္။

စိတ္ႏွလံုးကို မေစာင့္စည္း မထိန္းခ်ဳပ္မႈသည္ ေနာင္ဘ၀တြင္သာမဟုတ္ဘဲ ယခုဘ၀၌လည္း အက်ိဳးတရားကို ေပး၏ ဟူေသာ အခ်က္မွာ ယံုမွားသံသယ ျဖစ္ဖြယ္ရာ မ႐ွိေတာ့ေပ။

ယင္း အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ အေၾကာင္းတရားတခု သိ႐ွိရသည္မွာလည္း အကယ္၍ ဒါယကာမ်ားက အသိဥာဏ္ပညာ႐ွိေနၾကပါလွ်င္ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြင္း၌ ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္ ျဖစ္လာဖို႔ရာ မလြယ္ကူေပ။ ဒါယကာမ်ားအေနျဖင့္ ေကာသမၺီမွ ဒါယကာမ်ားကဲ့သို႔ အသိဥာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေနသေ႐ြ႔ ငါ၏ သံဃအဖြဲ႔အစည္းသည္ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္ေသာ သံဃအဖြဲ႔အစည္းစာလွ်င္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

ပါရဂူ
[ဗုဒၶဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ ဆဌမအႀကိမ္ႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၉၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ- မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]